Cultuurbarbaren.

Op pagina zoveel met een “klein” artikel op een van de achterste pagina’s van de krant stond een “groot” bericht. “Tuschinski beste bioscoop ter wereld”. Uitgeroepen door Time Out het werelddekkende wekelijkse uitgaansblad.

Iets om trots op te zijn. Abraham Tuschinski, joods-poolse vluchteling bleef op doortocht naar Amerika in Rotterdam steken. Een ondernemer pur sang. Als hij doorgereisd was hadden dat compliment van Time Out nooit gehad. Hadden we het Tuschinski theater niet gehad. Toeval is logisch zegt Johan Cruijff dan. Abraham was niet zomaar een ondernemer richtte in de havenstad 4 theaters (afgebrand bij het bombardement) op voordat hij in Amsterdam het mooiste theater van de wereld oprichtte. Daar ontpopte hij zich tot een Joop van der Ende “avant la lettre”, want het was niet alleen film. In Amsterdam ging hij los. Naast film, cabaret, goochelen, acrobatiek, een eigen “Tuschinski Theater Orkest” en een wereldberoemd Hammond orgel. En bij alle grote films was hij er als de kippen bij. De lange rijen bij de kassa stonden om de hoek ver in het Thorbeckeplein. Kortom Tuschinski was een nadrukkelijk onderdeel van het stadsbeeld. Werd een begrip in Nederland. En nog steeds.

En Abraham had ook een groot hart. Hij ving vluchtelingen op en bood ze onderdak. Hij richtte het Bio Vakantieoord op voor vakanties voor gezinnen met een gehandicapt (met beperkingen) kind. Dat bestaat nog steeds. Tegenwoordig noemen we hem een duurzame ondernemer. De tragiek is dat hij in 1942 omkwam in en concentratiekamp. Als hij door was gereisd……. Wie is nu nog tegen immigranten? En toen na dit mooie bericht in de krant gebeurde er niets. Praatprogramma’s vol met Corona geklets. Politici die gemakshalve abstracte doelstellingen ventileren. Wat is hier aan de hand.

Bedrijfskundig is altijd interessant de paradox op te zoeken. Waarom? Dan ontdek altijd veel oorzaken. In deze casus op een rij: we kunnen niet trots zijn, we zijn cultuurbarbaren, cultuur is geen hot item voor de leiding (lijding) van Nederland. Krijgt vrijwel geen aandacht in de verkiezingsprogramma’s. 2 interview anekdotes. Vertrekhal Schiphol. Bernhard Haitink emigreert naar Engeland. “Zodra ik vertrokken ben zijn ze me alweer vergeten”. En Prins Bernhard Sr destijds “Ik kom nooit in het Concertgebouw omdat ik de stoelen niet lekker vind zitten”. Het is bijna Pasen. Tijd voor de Mattheüs Passion. O wee hoe moet dat nu in de lock down. We zitten altijd gratis op de eerste rij. Hoe heette dat laatste koraal ook alweer. Even googlen. O ja “Wir sitzen uns mit Tränen nieder“. „Gaaf nummer, treffende tekst. Kunnen we iets mee”. “Fijn dat we volgend jaar weer kan. Leuk om iedereen weer te zien dan”. “En die muziek en het eten krijg je er gratis bij”